Het was in eenen tsinxendaghe...

Waarde devotelingen,

De meesten onder jullie, en één in het bijzonder, zullen allicht raar opkijken, wanneer ze deze aanhef tot een bloggewrocht zo vroeg in de lopende maand, nog volle tweeënzeventig uren voor de Iden, waarschijnlijk eerder toevallig onder ogen krijgen en zij hebben uiteraard overschot van gelijk: dit hoort eigenlijk niet, dit slaat als een tang op een varken, dit is er meer dan over, dit slaat alles, dit slaat nergens op. Hoe haalt mijn Onfeilbare Pauselijkheid het in zijn (misschien oververhitte) hoofd om een dergelijk praecox initiatief op het getouw te zetten, aldus een gedegen jarenlange Vaticaanse traditie met de voeten tredend?! Voor zulk een ongehoorde enormiteit geldt inderdaad slechts één mogelijke verklaring, verontschuldiging, witwassing en die is te vinden in de onontkoombare, onomstotelijk vastliggende gegevenheid dat de Oude Krijger, zoals ik hem vol eerbied wens te noemen, anders in de onmogelijkheid zou verkeren om dit eigenste bericht, deze hartverwarmende tijding tijdig te aanschouwen.
Het plechtige ogenblik nadert: nog drie keer slapen en het is eindelijk zover: Marco Polo, de Marrek voor de meesten onder ons, gaat zich voor het eerst tijdens zijn bewuste bestaan in dit ondermaanse naar een ziekenhuis, herstellingsoord begeven om aldaar onderworpen te worden aan nog enkele noodzakelijke laatste onderzoeken, voorbereidingen en toebereidselen alvorens door Leonardo zonder code de operatieve hand wordt gelegd aan die erg belangrijke klier, waarvan zoveel afhangt, of juist niet. Dat die ingreep een aantal onder ons tot duimen in't kwadraat aanspoort, ligt voor de hand, zeker is nu al dat wij in groten getale, zodra mogelijk en wenselijk, zijn hospitaalverblijf willen veraangenamen, al dan niet met de intentie de draadjes van het lachen te laten springen. Zoals hieronder ter perceptie afgebeeld is, zijn sommigen onder ons nu al onderweg, al dan niet in passende of gepaste outfit.


Bij het naderen van hun einddoel en de verwachte climax doen de Polofieten hun uiterste best om de orde te bewaren, en bijna even gedisciplineerd als hun Grote Voorbeeld dalen zij stap voor stap, rustig in de maat, de laatste treden af naar de ingang van het dispensarium...


Ondertussen zijn er in het verre Mexico een enorm aantal aanhangers die niet alleen gewoon "duimen" voor de goede afloop, maar die zover gaan, dat zij, al dan niet met het hoofd in oostelijke richting, in diepe gebogenheid de Genadevolle een voorspoedig herstel voor de grote Marco afsmeken. Wij sluiten ons daar spontaan bij aan, en als Zijn afgezant op aarde kunnen wij zekerlijk een stootje in de goede richting geven.


Dat daarnaast het gewone leven zijn gewone gang gaat, mag blijken uit een aantal beelden die ik tot slot onder jullie aandacht wil brengen, aan de hand van enkele lichtdrukmalen, vergezeld van eerder summiere verklarende teksten. Zo is er vooreerst een afbeelding van de werkzaamheden van onze pontificale schoonzoon aan de serre om mijzelf, Aloysia Prima en zoveel mogelijk nazaten van zoveel mogelijk fruit en groenten te kunnen voorzien in deze koopkrachtdalende periode. Dat het bouwwerk hoofdzakelijk opgetrokken wordt uit platen van onze door hagel enkele maanden geleden gedeeltelijk vernielde veranda, mag een blijk zijn van onze intentie om onze milieubeschermende voetstap op deze planeet zo groot mogelijk te houden.



Als afsluiter van deze bulle kan ik er niet omheen: onze pauselijke zoon heeft de afgelopen etmalen, tezamen met enkele kornuiten met verregaand sjorwerk doorgebracht, ter voorbereiding van een bruiloftsmaal, waaraan zijzelf zeker zullen mogen deelnemen. Zowat al onze kinderen en aanverwanten zullen in de afgebeelde feesttent het bruiloftsmaal van één van hun vroegere medechiroleidsters mogen vieren. Hoeveel dagen en nachten sjorwerk aan deze foto voorafgegaan zijn, het moeten er vele zijn!



A.P.