Het is zover...
Waarde volgelingen,
Eindelijk, het is zover... 15 september 2007, de vooropgestelde datum voor dit evenement! Drie maanden geleden precies, ging uwe Pauselijke Hoogheid ervanuit, dat het een eeuwigheid zou duren, maar de aardse tijd gaat gestaag vooruit, en onverbiddelijk zorgt hij ervoor dat een achteloos geopperde belofte vraagt om vervulling.
Ondertussen heeft er zo ontiegelijk veel plaatsgevonden, dat het noodzakelijk wordt de gebeurtenissen op een rijtje te zetten. En ja, het was zover: begin juli begaven Aloysia Prima en ikzelve ons luchtvaartgewijs naar onze tegenvoeters in Zuid-Afrika, meer bepaald in Johannesburg, volgens alle mogelijke statistieken de tweede gevaarlijkste stad op onze planeet, enkel voorafgegaan door Bagdad, en tevens verblijfplaats van onze derde telg, de genaamde Fré.
Samen met hem brachten we een week door in en om Jo'burg, waarbij wij uitstappen maakten naar o.a. Pretoria en Pilanesberg. Deze laatste plaatsnaam klinkt de meesten van jullie waarschijnlijk minder bekend in de oren; het is één van de voornaamste National Parks in dit uitgestrekte land, wat "knusser" en overzichtelijker dan grote broer Krügerpark. Een incident dat geen van ons ooit zal vergeten, deed zich voor naar het einde van de dag, toen wij geruime tijd werden opgehouden door enkele ruziënde olifanten, die het blijkbaar niet eens waren over de richting waarin de rest van de twintigkoppige kudde zich moest begeven. Niet alleen voor ons, maar ook voor een tiental andere autopassagiers waren het ontegensprekelijk spannende momenten. De foto hieronder afgebeeld tonen een deel van de kudde, die op dat ogenblik nog aan het oversteken was, en die daarna weer rechtomkeer maakte.
De tweede week brachten we door in de omgeving van Kaapstad, waarbij de Tafelberg werd beklommen, juist op het moment dat die "tafel gedekt" werd, wat ons noopte de afdaling onverwijld aan te vatten, ook weer een unieke ervaring, die hieronder wordt geïllustreerd door een foto die werd geschoten door onze nazaat.
Een ander zalig ogenblik wil ik jullie zekerlijk ook niet onthouden: tijdens de Bastillefeesten in Franschhoek op zaterdag 14 juli (je -weet-wel , de dag van "Allons,Enfants de la Patrie..."), woonden we een wijnproeving bij, voorafgegaan door een bloedstollend spannende wijnvatenrollenkoers (van beide evenementen zijn geen beelden bewaard gebleven), maar daarna begaven mijn gade en ikzelf ons uit louter nieuwsgierigheid, vergezeld door onze zoon, naar Die Nederduitse Gereformeerde Kerk ter plaatse. Het is in dat gebedshuis dat ik, na enig aandringen, vooral van Fré, mij op het indrukwekkende spreekgestoelte eens goed heb laten gaan, in die mate zelfs, dat de indruk gewekt werd dat ik mij alsnog aan een andere geloofsovertuiging zou te buiten gaan. Ik wil hic et nunc met klem tegenspreken, dat ik mij op die dag aan welke twijfel dan ook heb overgeleverd. De ietwat duistere afbeelding hieronderstaand toont duidelijk mijn onfeilbaarheid op geloofsgebied aan.
Een allerlaatste vermeldenswaardig feit, waarmee ik dit gedeelte wens af te sluiten, betreft de onvergetelijke belevenis van mijzelf, samen met vele duizenden andere voetbalfans, in het Newlands Stadium, Cape Town op woensdag 18 juli, niet toevallig de negentigste verjaardag van Nelson Mandela. Bij die gelegenheid werd een vriendschappelijke wedstrijd georganiseerd tussen Africa XI en Rest of the World XI, waarbij Lucas Radebe, former Leeds United, optrad als de laatste man bij de Rest of the World. Dat wij, op weg naar het stadion het volgende beeld mochten schieten spreekt voor de meesten van jullie, en voor één van jullie in het bijzonder boekdelen, zoniet een hele bibliotheek. Of het hierbij de bus betrof van het Afrikaanse of van het Wereldteam, laat ik aan jullie godsvrucht en vermogen over. Onvergetelijk in ieder geval!
Inderdaad, op 29 augustus 2007 was het ook zover... een onvergetelijke ervaring voor mijn broeder in devotie, mijn kompaan in religie, mijn voorganger op bedevaart, kortom Alphonsus Primus en mijzelf. Woorden schieten veruit te kort om uit te drukken wat dat afscheid voor ons beiden precies betekende en nog betekent. Ik kan het niet nalaten om hier ook weer een lichtdrukmaal te plaatsen, waarin wij beiden afgebeeld staan, net na onze promotie tot respectievelijk coach en pr-man van ons onklopbare PITO Ladies Runningteam. Dat mijn collega zijn functie zo ter harte neemt, dat hij zelfs Koreaanse en andere jongedames aan het team wenst toe te voegen, is geheel voor zijn rekening.
Een ander eigenaardigheid, waarnaar ik zeker hier ook wens te verwijzen is het mijns inziens opmerkelijke fenomeen dat Fons tijdens de laatste weken, bewust of onbewust, dat laat ik in het midden, meer en meer een gedaanteverwisseling ondergaat, waardoor hij met de dag meer en meer gelijkenis begint te vertonen met zijn broeder in devotie, zijn kompaan in religie. Ook hiervan wordt hieronder het beeldige bewijs geleverd. Let hierbij vooral op de eerbiedwaardige, grijze tint van het uitgroeisel.
Tenslotte, jawel het is zowat middernacht, de deadline is onverbiddelijk, verwijst de titel nog naar een andere gebeurtenis, waarvan mijn echtgenote en ikzelf vandaag nog deelgenoot waren, namelijk het behalen van de graad van Bachelor in de Taal- en Letterkunde, de eerste dergelijke lichting van academische bachelors in ons land. De gelukkige is in dit geval onze vierde en jongste telg, Gerhilde, en omdat die eer haar nog nooit eerder te beurt viel, wens ik dit schrijven te beëindigen met een afbeelding van haar en haar jongste nichtje, Wanne.
Het is zover, het zit erop!
Sequitur.
A.P.
Eindelijk, het is zover... 15 september 2007, de vooropgestelde datum voor dit evenement! Drie maanden geleden precies, ging uwe Pauselijke Hoogheid ervanuit, dat het een eeuwigheid zou duren, maar de aardse tijd gaat gestaag vooruit, en onverbiddelijk zorgt hij ervoor dat een achteloos geopperde belofte vraagt om vervulling.
Ondertussen heeft er zo ontiegelijk veel plaatsgevonden, dat het noodzakelijk wordt de gebeurtenissen op een rijtje te zetten. En ja, het was zover: begin juli begaven Aloysia Prima en ikzelve ons luchtvaartgewijs naar onze tegenvoeters in Zuid-Afrika, meer bepaald in Johannesburg, volgens alle mogelijke statistieken de tweede gevaarlijkste stad op onze planeet, enkel voorafgegaan door Bagdad, en tevens verblijfplaats van onze derde telg, de genaamde Fré.
Samen met hem brachten we een week door in en om Jo'burg, waarbij wij uitstappen maakten naar o.a. Pretoria en Pilanesberg. Deze laatste plaatsnaam klinkt de meesten van jullie waarschijnlijk minder bekend in de oren; het is één van de voornaamste National Parks in dit uitgestrekte land, wat "knusser" en overzichtelijker dan grote broer Krügerpark. Een incident dat geen van ons ooit zal vergeten, deed zich voor naar het einde van de dag, toen wij geruime tijd werden opgehouden door enkele ruziënde olifanten, die het blijkbaar niet eens waren over de richting waarin de rest van de twintigkoppige kudde zich moest begeven. Niet alleen voor ons, maar ook voor een tiental andere autopassagiers waren het ontegensprekelijk spannende momenten. De foto hieronder afgebeeld tonen een deel van de kudde, die op dat ogenblik nog aan het oversteken was, en die daarna weer rechtomkeer maakte.
De tweede week brachten we door in de omgeving van Kaapstad, waarbij de Tafelberg werd beklommen, juist op het moment dat die "tafel gedekt" werd, wat ons noopte de afdaling onverwijld aan te vatten, ook weer een unieke ervaring, die hieronder wordt geïllustreerd door een foto die werd geschoten door onze nazaat.
Een ander zalig ogenblik wil ik jullie zekerlijk ook niet onthouden: tijdens de Bastillefeesten in Franschhoek op zaterdag 14 juli (je -weet-wel , de dag van "Allons,Enfants de la Patrie..."), woonden we een wijnproeving bij, voorafgegaan door een bloedstollend spannende wijnvatenrollenkoers (van beide evenementen zijn geen beelden bewaard gebleven), maar daarna begaven mijn gade en ikzelf ons uit louter nieuwsgierigheid, vergezeld door onze zoon, naar Die Nederduitse Gereformeerde Kerk ter plaatse. Het is in dat gebedshuis dat ik, na enig aandringen, vooral van Fré, mij op het indrukwekkende spreekgestoelte eens goed heb laten gaan, in die mate zelfs, dat de indruk gewekt werd dat ik mij alsnog aan een andere geloofsovertuiging zou te buiten gaan. Ik wil hic et nunc met klem tegenspreken, dat ik mij op die dag aan welke twijfel dan ook heb overgeleverd. De ietwat duistere afbeelding hieronderstaand toont duidelijk mijn onfeilbaarheid op geloofsgebied aan.
Een allerlaatste vermeldenswaardig feit, waarmee ik dit gedeelte wens af te sluiten, betreft de onvergetelijke belevenis van mijzelf, samen met vele duizenden andere voetbalfans, in het Newlands Stadium, Cape Town op woensdag 18 juli, niet toevallig de negentigste verjaardag van Nelson Mandela. Bij die gelegenheid werd een vriendschappelijke wedstrijd georganiseerd tussen Africa XI en Rest of the World XI, waarbij Lucas Radebe, former Leeds United, optrad als de laatste man bij de Rest of the World. Dat wij, op weg naar het stadion het volgende beeld mochten schieten spreekt voor de meesten van jullie, en voor één van jullie in het bijzonder boekdelen, zoniet een hele bibliotheek. Of het hierbij de bus betrof van het Afrikaanse of van het Wereldteam, laat ik aan jullie godsvrucht en vermogen over. Onvergetelijk in ieder geval!
Inderdaad, op 29 augustus 2007 was het ook zover... een onvergetelijke ervaring voor mijn broeder in devotie, mijn kompaan in religie, mijn voorganger op bedevaart, kortom Alphonsus Primus en mijzelf. Woorden schieten veruit te kort om uit te drukken wat dat afscheid voor ons beiden precies betekende en nog betekent. Ik kan het niet nalaten om hier ook weer een lichtdrukmaal te plaatsen, waarin wij beiden afgebeeld staan, net na onze promotie tot respectievelijk coach en pr-man van ons onklopbare PITO Ladies Runningteam. Dat mijn collega zijn functie zo ter harte neemt, dat hij zelfs Koreaanse en andere jongedames aan het team wenst toe te voegen, is geheel voor zijn rekening.
Een ander eigenaardigheid, waarnaar ik zeker hier ook wens te verwijzen is het mijns inziens opmerkelijke fenomeen dat Fons tijdens de laatste weken, bewust of onbewust, dat laat ik in het midden, meer en meer een gedaanteverwisseling ondergaat, waardoor hij met de dag meer en meer gelijkenis begint te vertonen met zijn broeder in devotie, zijn kompaan in religie. Ook hiervan wordt hieronder het beeldige bewijs geleverd. Let hierbij vooral op de eerbiedwaardige, grijze tint van het uitgroeisel.
Tenslotte, jawel het is zowat middernacht, de deadline is onverbiddelijk, verwijst de titel nog naar een andere gebeurtenis, waarvan mijn echtgenote en ikzelf vandaag nog deelgenoot waren, namelijk het behalen van de graad van Bachelor in de Taal- en Letterkunde, de eerste dergelijke lichting van academische bachelors in ons land. De gelukkige is in dit geval onze vierde en jongste telg, Gerhilde, en omdat die eer haar nog nooit eerder te beurt viel, wens ik dit schrijven te beëindigen met een afbeelding van haar en haar jongste nichtje, Wanne.
Het is zover, het zit erop!
Sequitur.
A.P.
posted by aloysiusprimus at 9:24 PM
2 comments
