Last Lesson, Lierse SK, Leeds United

Waarde Volgelingen en toevallige bezoekers,

De relativiteit van het begrip tijd heeft zich deze laatste maand in toenemende mate aan mij, uw nederige Pauselijkheid, geopenbaard. Tot nog toe had het verschijnsel niet de minste invloed uitgeoefend op mijn activiteiten, maar sinds de bestendige nadering van dit moment, in het licht van komende gebeurtenissen, kom ik meer en meer tot het besef dat alles en dus zeker ook de tijd relatief is. Laat ik jullie allen, en één in het bijzonder, niet langer in het ongewisse laten over de precieze betekenis van wat ik hier net beweerd heb en meteen overgaan tot een verklaring voor dit merkwaardige fenomeen. Een behoorlijk lange periode in mijn leerkrachtenbestaan zat ik uit te kijken naar de beëindiging ervan en leek het licht aan het einde van de tunnel lichtjaren verwijderd en zie, plots, midden deze week, meer bepaald afgelopen woensdag (de dertiende!!!), was het dan opeens zo ver: mijn allerlaatste professioneel optreden was daadwerkelijk aan de orde, dan nog wel bij de leerlingen die de afgelopen jaren als een modelklas mochten gelden: 5 IW, waarvan de klassenleraar mij ook altijd nauw aan het hart heeft gelegen, en die mij verder steeds zal blijven herinneren aan de schone jaren in onze Instelling. Wanneer hij dit ooit leest, veronderstel ik dat hij de vorige zin enigszins meewarig en hoofdschuddend onder ogenschouw zal nemen, geheel anders dan afgebeeld in de volgende illustratie, waarin hij centraal enthousiast een zoveelste frisdrank staat te schenken.

Langs deze weg wil ik hem ook nog een hart onder de riem steken voor het komende seizoen (of de komende seizoenen), omdat sinds kort zijn favoriete club gedegradeerd is naar Tweede Klasse, waarbij ik enkel moet verwijzen naar het voorbeeld van "grote broer" Leeds United, dat volgend seizoen zal uitkomen in de First League, een erg misleidende benaming voor wat bij ons Derde Klasse wordt genoemd. Allebei denken we daarbij ook terug aan die wedstrijd op 29 september 1971, exact twee dagen voor mijn carrière in het PITO een aanvang nam, waarbij zijn club de vloer aanveegde met de mijne, de uitdrukking is eigenlijk nog verzachtend, met een historische uitslag van 0 - 4 op Elland Road. Troost je, Fons, ooit komen wij terug waar wij moeten staan.

Wat ik eigenlijk wilde uitdrukken, voor ik mij even liet meeslepen naar andere sportieve oorden, is het onbeschrijflijke gevoelen dat zich van mij meester maakte, toen ik die ochtend van 13 juni nietsvermoedend mijn laatste gang naar het klaslokaal aanving, en daarbij onthaald werd door een allerhartelijkst applaus van een groot aantal van mijn collega's. Werkelijk adembenemend, onvergetelijk, hartverwarmend! Wie de bedenker en bezieler van deze spontane "aubade" geweest is, daar hoeft geen tekening meer bij, veronderstel ik. You'll never walk alone!

Iets van een totaal andere orde zijn de nabije toekomstplannen die Aloysia Prima en ikzelve hebben opgevat aangaande ons nakende bezoek aan het zuidelijk halfrond, meer bepaald aan Johannesburg en Kaapstad, waar wij in het gezelschap van onze zoon, Fré ( = Frederik) een tweetal weken wensen te vertoeven. Bij die gelegenheid zullen we elkaar eindelijk, na ruim een half jaar chatten, mailen, telefoneren en dergelijke meer, weer live ontmoeten, een gebeurtenis waarnaar wij al maanden zitten uit te kijken. Dat deze talentvolle jongeman na een zestal maanden een grotere verantwoordelijkheid op de schouders heeft gelegd gekregen, mag er een bewijs van zijn dat hij uit het goede hout is gesneden. De hieronderstaande fotografie toont daarenboven ook nog aan dat hij, zo nodig, met gemak de functie van ingenieur op zich zou kunnen nemen. Let daarbij op de opvallend witte helm, waarmee hij hier getooid is te midden van één of andere goudmijn in Namibië, en toch ook op de ernst die hij door zijn coole blik uitstraalt.

Dat naast het begrip tijd ook het begrip opinipeiling(en) dezer dagen in een nieuw, relatief, perspectief bekeken dient te worden is vorige zondag weer maar eens bewezen, edoch voor dergelijke overpeinzingen verwijs ik gaarne naar andere, en niet alleen politieke, blogs. Dat de kiezer er bovendien voor gezorgd heeft dat de kaarten bijzonder lastig geschud zijn, zal er waarschijnlijk ook voor zorgen dat er enige tijd overheen zal gaan, voor dit land weer aan goed bestuur toe is.

Ik wilde deze mededeling, inderdaad de tijd vliegt snel en de deadline nadert met rasse schreden, afsluiten met een bericht dat eerder in de privésfeer ligt, maar dat ik via deze encycliek toch de wereld diets wil maken, eigenlijk ook een beetje op haar eigen verzoek. De precieze datum is voorlopig nog onbekend, maar onze tweede dochter, Kathelijn, en haar verloofde Pieter wensen in de loop van het volgende jaar tot de huwelijkse staat over te gaan en zij zagen er geen graten in dat ik dat bij deze gelegenheid ook wereldkundig maak, vandaar...
Hieronder zien jullie beiden min of meer afgebeeld, samen met hun oudste nichtje, de al eerder meermaals vertoonde Nieke.


Ziezo, mij rest nog jullie allen, en één in het bijzonder, te danken voor het opgebrachte geduld en de mildheid bij het lezen van deze mededeling, de laatste tijdens mijn actieve loopbaan. De volgende mededeling zal, zoals afgesproken, volgen op 15 september eerstkomend en mits enig aandringen van enkelen onder jullie, en één in het bijzonder, wil ik vastberaden op de ingeslagen weg willen voortgaan.

Avete

A. P.