Sacramentum caritatis

Waarde volgelingen,

Deze maandelijkse Pauselijke Herdersbrief draagt wederommaals een (kerk)latijnse titel en dit vooral om te verwijzen naar een document van mijn Hoogeerbiedwaardige confrater Benedictus XVI, Joseph Alois voor de vrienden, dat vorige dinsdag (oordeel nooit voor woensdag!) van zijn hand verschenen is, onder dezelfde titel. In zijn onnavolgbare pauselijke onfeilbaarheid wenst hij door dit geschrift de éénmakende functie van de tweeduizendjarige Latijnse taal in zijn glans te herstellen en tevens spreekt hij de wens uit dat de gewone gelovigen hun dagdagelijkse gebeden opnieuw in het Latijn uitspreken, ja, zo mogelijk luide in het Gregoriaans uitzingen. Bij het vernemen van vooral deze laatste uitspraak ging mijn oude hart spontaan aan het springen: dat ik zulks in mijn oude dag, nog bij volle verstand mag meemaken!
Naast hogergenoemde aanbevelingen heeft mijn Hoogheilige collega nog gewag gemaakt van het seksloze samenleven van bepaalde sociale groepen in verband met het eventueel ontvangen van het Sacrament van de liefde, maar bij deze pauselijke ontboezemingen blijf ik liever niet stilstaan.

Gelukkig heeft de afgelopen maand zeker ook nog gebeurtenissen voorgebracht die van vergelijkbare impact zullen blijken en die het hogergenoemde veruit overstijgen.

Zo zal woensdag 7 maart 2007 in de memorie van zowel mijn levengezellin als van mijzelf onuitwisbaar gegrift staan, daar wij op die dag het voorrecht mochten genieten om in het gezelschap van Marco Polo en zijn charmante partner enkele onvergetelijke uren door te brengen, vooreerst in de nabijheid van onschatbare Vlaamse Primitieven en later ook nog

in hun gerieflijke woonst in de Hobokense Polder. Eén en ander was ook reeds te lezen in de dagelijkse mededelingen van de minzame Marco, waarbij zeker ook de culinaire en aanverwante levensgenietingen zorgden voor memorabele momenten.


Ook in deze publicatie kan Mijn Gelukzalige Hoogeerbiedwaardigheid niet zomaar tot een innige afscheidsgroet komen, zonder nog even te refereren naar de caritatieve en soortgelijke gevoelens die uitgaan naar alle nazaten, maar naar één in het bijzonder, die in de zuidelijke regionen van deze aardbol allerlei aangename en andere ervaringen opdoet, waarvan de volgende illustratie een beeld mag schetsen.

Dat het er niet altijd even vredig toegaat in de (wijde) omgeving van Joburg, weten de meesten van mijn volgelingen al wel, maar daarover misschien op een later tijdstip meer.

Nu beschouw ik mijn opdracht als min of meer, met de nodige hindernissen, als vervuld en ik wens daarom iedereen, maar één in het bijzonder van hieruit een aangenaam weekend en tot de volgende.

A.P.